Kırmızı Bisiklet

"Kimseden hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum."     Hepinize merhaba, Şeker Portakalı romanını duymamış olanınız yoktur diye düşünüyorum. Hele bir dönem ülkemizde sakıncalı bulunmuş bir kitap olarak öyle çok konuşulmuştu ki (!) En kötü ihtimalle o dönemlerde kitaptan haberiniz olmuştur.     Şeker Portakalı'nı ben de hemen herkes gibi çocukken okudum. Yıllar sonra nereden geldiğini bile anlayamadığım bir şekilde kitaplığımdan çıkmıştı ve yeniden okumuştum. Geçtiğimiz günlerde de üçüncü kez okudum. Blogda da mutlaka olmalı diye düşündüğümden bekletmeden ekleyeyim dedim.     Kitabın kahramanı Zeze adında küçük, afacan, oldukça zeki ve bir o kadar da hassas bir çocuk. Oldukça zor bir çocukluk dönemi geçiriyor. Günümüzde de yoksulluk büyük bir sorun ama Zeze'nin ailesindeki yoksulluk çok daha iç burkan bir boyutta çünkü tüm bunları onun gözlemlediği ve bunları aktardığı şekilde okuyoruz. Aslında Zeze'nin

    Hepinize merhaba ;     Çok yakın bir zamanda oradan oraya koşturup güneş nerede doğdu nereden battı göremediğim günlerden çıkıp evime döndüm. Gittiğim yerlerden biri de İstanbul'du. Dönmeden bir kaç saat önce de Maruf Kafe'ye rastlamıştık. Aslında bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine harıl harıl sahaf peşine düşmüştük. Telefonumdaki haritalara yapışık gezmekten sıkılınca o sokak senin bu sokak benim girip çıkarken rastladık buraya. Dönüşte uğramak üzere hafızamıza atıp sahafa koştuk ama nafile. Son on dakikasında yetişip John Steinbeck'in daha önce hiç görmediğim bir kitabına rastlamak haricinde bir şey yapamayarak gerisin geri dönmüştük. Olsundu, kitaplarımızla geçirmemiz gereken son saatler için harika bir yer bulmuştuk.     İçerisi biraz dağınık bir yazarın evi gibiydi. Hafta içi akşam saatleri olmasının şansıyla içeride kimsecikler yoktu ve kahvelerimizle hoşça vakit geçirdik. Thomas Mann'ın Venedik'te Ölüm kitabına burada başladım. (Şu sıralar ba

"Zaten, bir cümle yazmak aynı zamanda beste yapmak değil midir ?"     Hepinize merhaba; Hasan Ali Toptaş'ı ne kadar çok sevdiğimi yazılarıma şöyle bir göz gezdirenler bile artık biliyordur diye düşünüyorum. Geçtiğimiz günlerde de Hasan Ali Toptaş ile biraz sohbet etmeye ihtiyacım oldu ve Harfler ve Notalar'ı yeniden okumaya başladım. İki değil üç, dört, beş... Bazen açıp sadece işaretlediğim yerleri okuyorum ve her seferinde de ayrı bir mutlulukla doluyor içim.      Hasan Ali Toptaş bu kitabında onun hayatını, yazın yaşamını etkileyen yazarlardan, kitaplardan, hikayelerden, olaylardan bahsediyor; anılarını anlatıyor. Harfler ve Notalar'ı okuduktan sonra şöyle bir kenara bırakamayacaksınız. Ara ara aklınıza gelecek mutlaka. İşte o zamanlarda bilin ki ihtiyacınız olan şey bir dost. Ve daha güzel bir şey olamayacağından eminim ki bu dost Hasan Ali Toptaş. Kitabı elinize alır almaz bir mektupla başlıyorsunuz. Bu mektup size yazılan bir "Okuyana

"Beni utandıracak, korkutacak hiçbir şeyin varlığına fırsat tanımamaya kararlıydım. Ve bunu mükemmel bir şekilde başardım da - ne çevremi ne de kendimi dikkate almadan, yalnızca sürekli koşturmakla başarabildim bunu. "   “ ‘İster senin ister benim babam’ diye yanıtladı Jacques. ‘Biri bu dünyada aşırı sevgiden ölen kişi sayısının pek fazla olmadığını anlatmalıydı bize. Oysa sevgi yoksunluğundan her gün, her dakika -dünyanın en akla gelmedik köşelerinde- mahvolup giden insan sayısı o kadar fazla ki.’ “     James Baldwin Giovanni’nin Odası’nda bize eşcinsel bir aşkı; ırk, bireyin özgürlüğü, cinsellik gibi konuları ele alarak anlatıyor. Ve bunlar aşıklar şehri Paris’te oluyor. Dokunaklı ne çok şey varsa büyülü Paris'te oluyor dediğinizi duyar gibiyim. Aşkın daima sade ve sadece aşk olduğunu bu derece hissetmek öyle muazzam ki! David'in odadan ayrılışını okurken sayfayı çevirip gerçekleri kabullenmek bile istemedim. Size James Baldwin'i mi anlatsam; David&

2 Temmuz 1993. Benim aslında bugüne dair söyleyecek çok ama çok şeyim var. Ben 2 Temmuz gününü dinleye dinleye, o tekbir sesleriyle yakılan insanların çığlığını içimde duya duya büyümüş çocuklardanım. Ama şimdi bunlardan bahsetmeyeceğim. Sormak istediklerim var sadece. Çok fazla 'acaba' ile başlayan cümlem var çünkü... ~ Madımak Otelini 'can' nedir bilmeden yakan sanıkları kimler savundu biliyor musun ? Bugün o avukatlar ne işler yapıyor biliyor musun ? Firar sanıklar nerede ? Hala aramızda. Biliyor musun ? Hatta daha neleri neleri aramızda biliyor musun ? ... Senin için 33'ü alevi diye başlayıp, yanarak ve boğularak öldürüldüler diye biten bir cümleden ibaret olabilir 2 Temmuz günü. Ama şunu bil ki bu acı bir mezhep meselesi değildir. Bu acı bir alevi meselesi değildir. Bu mesele bir inanç meselesi değildir. Eğer ki dünyaya insan olarak geldiysen bu acı senin acındır. Eğer bu acının gerekçesi olarak gösterilen dinin veya herhangi bir dinin inananıysan sor ken

Dünyanın hemen her yerine ayak basmış bir gezgin bir gün kendini kurak bir toprak parçasında bulmuş. Etrafta ses seda yok, toprakta biten tek bir ağaç; yolda yürüyen tek bir canlı bile ! Dünyanın sonuna geldiğini zannetmiş. Başlamış dolanıp durmaya. Bir kaç insan görmeye başlamış. Öğrenmiş ki burada ne kadın yaşarmış ne çocuk . Kadınlar ve çocukların nereye gittiğini sormak istemiş ama bu kelimeleri kullanmak bile yasakmış. Meğerse çok acı bir tarih yaşanmış bu topraklarda. Burada yaşayan insanlar yıllarca kadını yok etmeye çalışmış. Sanmayın ki bunu bir tek erkekler yapmış. Kadına yok olması gerektiği öyle bir öğretilmiş ki kendilerini de birbirlerini de yok etmeye başlamışlar. Erkek cinsiyeti giderek kendini bir silaha dönüştürmüş. Yücelttikçe yüceltmiş kendini. Kadınlar, çocuklar, sokaktaki korunmaya muhtaç hayvanlar bile erkeğin saldırısına uğruyormuş. Ağaçlar, bitkilerse seçilmiş erkek takımının elinde yok oluyormuş. Çocuk katli, kadın tecavüzü, hayvan istismar