Nohut Oda

-


    Hepinize merhaba,


    Nohut Oda kitabını okuyalı iki ay oldu. İlk çıktığı hafta koşa koşa gidip almıştım. O dönemlerde bloga ara verdiğim için yazamamıştım ama beni Instagram’dan takip ediyorsanız Nohut Oda’sız günümün geçmediği o dönemi görmüşsünüzdür. Sonbahar’ın tadını çıkaralım diye Kınalı Ada’ya dört günlük bir kaçış yapmıştık. İmge Kitapevi’ne uğrayıp yeni çıkanları toplayıp gittim ama ilk gece Nohut Oda ile başlayınca bırakamadım elimden.




    Kitapta beş öykü okuyoruz. Beş aile ile tanışıp onların misafiri oluyoruz. O kadar güzeldi ki hepsi, en sevdiğim öykü şu bile diyemiyorum.

    Okurken sık sık aynı hikayenin devamını okuyor gibi hissettim. Kökleri bir yerde buluşan ağaçlar gibi hangi hikaye nerede başladı kiminle devam etti bilemezken aile tam da böyle bir şey işte dediğim öykülerdi. Çok çizdim orasını burasını kitabın. Her okuduğum hikayede bu eeenn güzeliydi dedim ama kitaba da adını veren “nohut oda bakla sofa” hayatın Handan’ı beni bir başka etkiledi. Hele bu öyküde Melisa Kesmez’ in baharın gelişini anlattığı bir bölüm var ki sesli sesli okudum kendime. Duymakla bir başka anlam kazandı: 

“Yılın bu zamanlarında efsunlu bir şey dolanırdı buralarda. Havada nefes alan tatlı bir şey. Bir sabah çat kapı gelirdi yaşarken bilmezdin hangi sabah, ama üzerinden biraz zaman geçince dönüp baktığında anlardın ki, o sabah onun geldiği sabahmış: Baharın ilk günü.”

    Her hikayeyi ayrıca konuşmak gerek aslıda. Oturup hepsini uzun uzun konuşmak var. ‘Son Bir Çay’ hikayesi mesela: 

“Git, sarıl, ne kadar üzgün olduğunu söyle, sonra vedalaş. Yok, nerede… illa duygusal bir sahne yaratacağım, illa kendime zırnık koklatmayacağım o sonsuz şefkatimle birine iyi geleceğim, illa kendimi gerekli hissedeceğim. Yok ben yanındayım’lar, yok merak etme, ben hallederim’ler. Bir kez daha ayarsız sevecenliğimin kurbanıyım. Merhametim batsın.”

Batsın be merhametimiz diye nasıl da içerleyip insanın içini dökmesi var.



    Hele Annemin Çadırı vardı ki kitabı okuduktan sonra zavallı arkadaşlarım milyonlarca kez aynı hikayeyi başka başka yorumlamalarımla dinlediler. (Özellikle Ebru ve İdil’e buradan da sonsuz teşekkürler.)
Annemin Çadırı öyküsünü kitabı okuyacağınızı düşünerek anlatmamak için kendimi zor tutuyorum ama öykünün son paragrafını paylaşmasam olmaz:

“Beni dünyaya getiren şeyin mayasında tek taraflı da olsa aşk vardı. Sevindim o zaman. Hiç sevinilecek zaman değildi ya, yine de sevindim ben.”

    Tam bu satırları okuduğumda benim için de  gözyaşlarına boğulacak yer değildi ama tutamadım. Dolmuşta giderken kitap okumak sakıncalıdır (!) Okudum ve nasıl ya dedim. Suzan Defter’ i okurken de buna benzer bir an olmuştu. Bir aşk ile dünyaya gelmek meselesini nasıl da düşünmüyoruz. Sahiden bizi dünyaya getiren şeyin mayasında ne var?

    Hepimizin dünyaya gelişinde de, dünyayı algılayış biçimi ve hayatının her anını yaşayışında da aşk olması dileğiyle.

    Sevgiler. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İnsan Dilinin İlk Kelimesi: 'Bekos'

-
Resim
Bir insan, doğduğu günden itibaren bir odaya kapatılıp kimseyle iletişime geçmeden büyürse kendi başına konuşabilir mi? Diyelim ki konuştu. İlk kelimesi sizce ne olurdu? Bu yazıyı yazmamda ve bu soruları sormamda bana ilham veren kitap Paul Auster'ın New York Üçlemesi'nin ilk kitabı olan "Cam Kent" oldu. Kitabı iki gün önce okumaya başladım. Kitap oldukça ilgi çekici bir polisiye romanı. Kitap incelemesini ayrıca yazacağımdan kitapla ilgili detayları hemen geçerek asıl konumuza gelmek istiyorum. Kitabın mevcut olaylar silsilesinde çok önemli bir karakterimiz var: Peter Stillman. Kendisi ilk konuşmaya başladığı andan itibaren ne olduğunu anlayamadan kalakalacaksınız. Önce otizimli olabileceğini düşündüm ardından başka yerlere gidiyor olaylar hayali karakterler mi şizofren mi çıkacak Peter ne diyor nee nasıl derkeeennn! Öğreniyoruz ki Peter babası tarafından yıllarca bir odada kendisiyle hiç bir iletişim kurulmadan tutulmuş. Elbette konuşamıyor uzun bir süre ve e...
Devamı

Ne İçindeyim Zamanın Ne de Büsbütün Dışında

-
Resim
Geçen pazar günü sahil şeridini takip ederek yakınlarımızdaki okyanus kıyılarını gezmeye karar verdik. Son durağımız Laguna idi. Sadece şu sahil böyleydi diğeri şöyle diye anlatmamı beklemiyorsunuzdur diye düşünüyorum. Anlayacağınız mevzumuz yine derin! Günlerdir Ali Rıza'yla konuştuğumuz ve bu yolculuğumuzda konunun hararet kazandığı bir meselemiz var: "zaman". Bu konuyu konuşabileceğimiz öyle çok alan var ki burada tek bir yazıda anlatıp bitirmem imkansız. O yüzden konuyu parçalar halinde anlatmaya çalışacağım. Bana öyle geliyor ki özellikle son yıllarda insanların tamamı bu zaman mefhumuna takmış durumda. Diziler, filmler, kitaplar... Her biri zamanın ayrı bir boyutunu ele alıyor ama muhakkak zaman konusunu tartışıyor. Zamanda yolculuk ediyor, zamanı verimli kullanma videoları çekip tavsiyelerde bulunuyor, kitaplar yazıyor; uzun yaşamanın sırlarını veriyor ya da bazıları alabildiğine bir romantizim içinde "ne içindeyim zamanın ne de büsbütün dışında" ş...
Devamı

Liman Kitap & Kahve

-
Resim
    Herkese merhaba,     Dün Ankara'daydım ve hem Ankaralıların hem de Ankara'yı ziyarete gidenlerin bayılarak bahsettiği Liman Kitap'a gittim. Liman kitap&kahve hem kitap satın alabileceğiniz bir kitapçı hem de geniş menüye sahip bir kafe. Üst katında ayrıca bir okuma-çalışma salonu da oluşturulmuş. Çok kalabalık olduğu için oradan görüntü alamadım ama oldukça kullanışlı bir alan yaratılmış. Ben kahve ve çaylarını deneyimledim. İkisi de oldukça lezzetliydi. Sadece içecek değil tatlı ve ana yemek çeşitleri de bulunmakta. Fiyatlarına gelirsek bulunduğu bölge açısından oldukça kararında.     Kafe ve çalışma alanını başarılı bulurken kitaplar için çok da aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Popüler kitaplar arıyorsanız bulacağınızdan eminim. Fakat bir kitap arıyorum bulamıyorum ama "..." kitapçıda kesin vardır dediğimiz yerlerden değil. Böyle bir şeyi amaçladıklarını da düşünmüyorum zaten. Bu kadar çok öğrencinin bir arada olduğu Ankara için kesinli...
Devamı