Run Gülüzar Run

"YAZARIN ÖYKÜSÜ

Kızılay'da Konur Sokak'ta gençlerin takıldığı küçük ve gürültülü bir kafede buluştuk.
Elimi sıkarken, "Ben Gülüzar. Gülizar, gül yanaklı demektir ama Gülüzar olunca bir anlamı olmuyor. Bu ülkede kadın olarak var olmaya çalışmak gibi belki de !" deyip gülüverdi."

    Ayşegül Kocabıçak Gülüzar'ın öyküsüne böyle başlıyor işte. Gülüzar ile bir kafede buluşup ondan bir bavul dolusu, defter denemeyecek durumdaki, dağılmış günlüklerini alıyor. "Üç yıl çalıştık Gülüzarla; güldük, ağladık... Neden ülkemde erkek çocuklarından çok kız çocuklarının günlük tuttuğunu, neden kızların buna ihtiyaç duyduklarını anladım bir kez daha." diyor. Gülüzar'ı bir gerçeklik olarak bize katıp geri çekiliyor. Sonra bize de 'kadın olmayı, kız çocuğu olmayı çok güzel anlatan bir yazar daha' demek düşüyor !


    Gülüzar’ın ilkokul halleriyle başlıyoruz kitaba.
Gülüzar’ın soruları, özgürlüğün peşinden koşuşu, genç kızlığa adım atışı: Run Gülüzar Run!

    Beni ölesiye güldürüp bazen öyle bir duygulandırdı ki; çocukluğumun geçtiği doksanlar, hep dinlediğim seksenler Gülüzar’ın gözünden öyle bir güzeldi ki..

    Bazen küçük bir haber okursunuz bir yerlerde ve bambaşka yerlere götürür sizi. Bazen bir ses bir hikaye bambaşka anıları canlandırır içinizde.
Babaanneyle büyüyen evler, en sevdiğin dizi varken yağmur yağmasın da şu anten ters dönüvermesin denilen günler, danteller, biçki dikiş kursları, sevmek, sevilmek; aşka mı aşığa mı düşmek...

    O dönemleri Gülüzar’dan okuyun bir de. Bir kız çocuğunun gözünden sorgulayın. Kendinizden, ailenizden ve daha pek çok şeyden parçalar bulacaksınız.

    Devamının gelmesini beklediğim kitaplar listesinde artık Gülüzar. Ve Ayşegül Kocabıçak’ın diğer kitaplarının peşine düşerim yakında.
Okursanız mutlaka paylaşın benimle.

Sevgiler.